Asclepiades – SurgeryPaedeia

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Introduction

The  development  of  the  IVC  involves  fusion,  regression, and establishment of midline anastomoses  between  parts  of three paired fetal venous systems: the two posterior cardinal veins,  the  two  subcardinal,  and  two supracardinal  νeins.  The  changes  in  the  abdominal venous  systems  that  produce  the  final  IVC  cover a long period from day 25 to day 50, mainly between days 29 and 41. Depending on the embryonic origin, four parts of the IVC have been recognized:  (1)  hepatic  segment,  (2)  prerenal segment,  (3)  renal  segment  and,  (4) postrenal segment. “Absent  IVC” normally designates absence of the prerenal segment of the IVC only, with azygos continuation being the most common variety of an interrupted IVC.  “Full IVC agenesis” should cover those cases in which all four parts of the IVC and the iliac venous system  are  absent  and blood return is accomplished by one or both of the following pathways: (1) vertebrolumbar pathway (anterior external vertebral plexus, ascending lumbar veins, and azygos  and  hemiazygos  veins), and  (2)  superficial  anterior  abdominal  wall collaterals. This definition  is  exemplified  by  the present  case  and  other  ones  previously reported. “Full IVC agenesis,” an extremely rare condition, may be compatible with normal adolescence, and such a congenital abnormality has never to our knowledge caused acute abdominal symptoms.

Absence of the entire inferior vena cava caused acute abdominal symptoms, and the patient, a twenty-year-old man, was operated on on an emergency basis. Subsequent ascending venography, abdominal computed tomographic scan, intraarterial digital subtraction angiography, and intra-osseous phlebography revealed full inferior vena cava and iliac venous system agenesis, up to and above the level of the hepatic veins, venous return from the lower limbs and the abdominal viscera being through a series of multiple collateral channels and the azygos-hemiazygos system.

Keywords

Inferior vena cava, full inferior vena cava agenesis, vena cava, agenesis of IVC, full agenesis of IVC, congenital anomalies of IVC, thrombosis of IVC

Discussion

There are at present no known therapeutic measures for this very  rare  anomaly.  In pure IVC  agenesis  disclosed  accidentally (eg, by chest x-ray), those cases revealed during investigation  of  patients  with  congenital  heart abnormalities, and those in symptomatic patients, the management should be focused on the prevention of complications, such as thromboses  in  the  distal drainage channels.

On the  other  hand, knowledge  of  this  condition  is important for surgeons to avoid ligation of the azygos vein in the  course  of pulmonary  or  cardiac  operation  because  prevention of the only  major  route  of  venous drainage  from  below  the  diaphragm may  result  in death. In complicated  cases, eg, hypertension due to a hypoplastic kidney, or ureteric obstruction from constricting venous  collaterals  as  in  the  present  case,  surgery is unavoidable. When thrombosis  occurs, a  life-threatening condition  for this type of patient, vigorous anticoagulant treatment  has  to  be  instituted  promptly  that  will last until sufficient venous return has been reestablished.

In  making  the  differential  diagnosis  the  following conditions should be taken into account:

1. Pathological mediastinal lesions and other vascular anomalies, when the IVC agenesis presents  as a mediastinal abnormality on the chest radiograph, to avoid mediastinoscopy  or  thoracotomy
2. Causes  of  dilatation  of  the  azygos-hemiazygos  venous system
3. The syndrome of obstruction of IVC in childhood
4. Abdominal wall venous collaterals and varicose veins because excision of these veins would interrupt a vital venous return or at least result in intractable ulcers
5. Retroperitoneal and para-aortic space-occupying structures
6. Causes of difficulty or prevention of catheterization of the heart from the IVC
7. Other causes of acute abdominal symptoms (although it should be last in the list)
8. Causes of ureteric obstruction
9. Causes of retroperitoneal hemorrhage
10. Causes of lower back pain
11. Causes of Klippel-Trenaunay syndrome

The  prognosis  of  this  rare  congenital  anomaly  seems to be directly related to the presence of  thrombosis  in  the retroperitoneal  venous collaterals and to any coexistent congenital anomalies  (cardiac  and  vascular  defects, situs  inversus). In  “full IVC agenesis”  thrombosis  is  the major cause of mortality and morbidity (paresthesias of lower legs and lower back pain  on  exertion,  retroperitoneal  hemorrhage,  hypertension,  ureteric  obstruction,  and  emotional  distress  due  to  dilated  superficial abdominal  wall veins).  Apart from this anomaly per se,  implicating  factors  favoring  thrombosis  in  this  category  of  patients have been reported such  as  (1)  oral  contraceptives  and  cigarette  smoking;  (2) increased intraabdominal pressure (constipation,  tumors,  pregnancy),  and  (3)  dehydration,  marasmus,  sepsis,  and  exertion. Therefore,  prevention  of  thrombosis  must  be  our  mainstay  in  helping  these patients.

Δημοσίευση Άρθρου

Το πλήρες άρθρο έχει δημοσιευτεί στο: [ Vascular Surgery, Vol. 27, No 2, March 1993; pp: 155-162 ]

Αρχείο Άρθρου

Για το πλήρες άρθρο  «Full inferior vena cava agenesis …» πατήστε:  Εδώ(.pdf αρχείο).

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Abstract

Internal hernias rarely cause intestinal obstruction, the reported incidence being between 1 and 1.7 %. The most common sites of herniation are the epiploic foramen and the transverse mesocolon, and hernias through defects in the greater or lesser omentum are rare. An even rarer occurrence is the presence of two or three such hernias in the same patient.

Discussion

Internal hernias can occur in various places and they have distinctive clinical and radiological features. Among the most common types are: omental, Treizt’s, mesenteric, caecal, retrocaecal, intersigmoid, sliding, and uterine hernias. Internal hernias account for less than 2 % of the cases of obstruction caused by herniation but the incidence of asymptomatic internal hernias found at necropsy was reported to be between 0.2 % and 0.9 %. Of these only about 1-4% are omental hernias. Our case shows that the aetiology of such hernias, which has previously not been clarified, must be congenital.

Δημοσίευση Άρθρου

Το πλήρες άρθρο έχει δημοσιευθεί στο: [ Eur J Surg 1992; 158:561-562 ]

Αρχείο Άρθρου

Για το πλήρες άρθρο «Multiple congenital internal hernias…» πατήστε: Εδώ (.pdf αρχείο).

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Introduction

Purpose of study

Discussion

Conclusion

Δημοσίευση του Άρθρου

Αρχείου του Άρθρου

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Σύνοψη Άρθρου

Η συχνότητα της εκκολπωματικής νόσου της σκωληκοειδούς απόφυσης σε μια αναδρομική μελέτη 1092 σκωληκοειδεκτομών ευρέθη 1,1%. Όλες οι περιπτώσεις ταξινομήθηκαν σε 4 μορφολογικούς τύπους, με συνηθέστερο τύπο εκείνο της οξείας εκκολπωματίτιδας. Η οξεία εκκολπωματίτιδα της σκωληκοειδούς μπορεί να μιμείται κλινικά την οξεία σκωληκοειδίτιδα, εκδηλούμενη σαν μια μορφή κλινικής παραλλαγής της, εμφανιζόμενη ως επί το πλείστον μετά την 3η δεκαετία, εμφανίζοντας μακρότερο ιστορικό, λίγα γαστρεντερικά ενοχλήματα, ασυνήθη μετατόπιση του κοιλιακού πόνου και σημαντική αύξηση της συχνότητας διάτρησης της σκωληκοειδούς. Η εκκολπωματίτιδα της σκωληκοειδούς δεν είναι σπάνια νόσος και πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψη στις διαφορικές διαγνώσεις και θεραπεία των οξειών χειρουργικών παθήσεων της κοιλίας.

Abstract

«Diverticular disease of the appendix»

A retrospective study of diverticular diseases of the appendix was made in 1092 consecutive instances of appendectomies. A 1.1% incidence of diverticular disease was found.

The instances were classified into 4 morphologic types: 1, acute diverticulitis;2, acute appendicitis with acute diverticulitis; 3, acute appendicitis with diverticulum, and 4, appendix with diverticulum. The elements in each type were examined in detail. Diverticulitis of the appendix is presented as a clinically variant form of the inflamed appendix. Some followed the pattern of typical acute appendicitis. However, most were distinctive at a later age of onset, longer interval of disease, fewer or absent symptoms of the gastrointestinal tract, failure of typical abdominal pain progression, delay in surgical treatment and a remarkably high incidence of perforation. These findings of variant behavior and high incidence of perforation are cautionary features of this frequently overlooked disease.

Δημοσίευση Άρθρου

Το πλήρες άρθρο έχει δημοσιευτεί στο: [ Ιατρικά Χρονικά, Τόμος ΙΕ, Τεύχος 3, Σελ. 223-226 ]

Αρχείο Άρθρου

Για το πλήρες άρθρο «Εκκολπωματική Νόσος της Σκωληκοειδούς» πατήστε: Εδώ (.pdf αρχείο).

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Introduction

Aneurysms of the peripheral vessels are located in most cases in the popliteal arteries and are mainly atherosclerotic in nature. Popliteal artery aneurysms cause serious complications and they are the 2^nd most common ones after abdominal aortic aneurysms.

In contrast to the aneurysm of the abdominal aorta, with rupture being its main complication, the popliteal artery aneurysm causes primarily an acute or chronic ischemic syndrome. The morbidity of the popliteal artery aneurysm is high because it is mostly diagnosed and treated when complications have been established. Hence, during the first examination, Wychulis and Evans have identified evidence of a previous arterio-arterial embolism in 38% and 51% of their cases respectively and in 12% of the patients’ toes necrosis existed already.

In an effort to minimize morbidity, every attending doctor has to be proficient in both the natural course of the disease and the therapeutic alternatives in both the acute and chronic stage.

In this study, we present an analysis of our own patients with regard to the diagnosis, surgical treatment and interventional results of the acute and chronic course of atherosclerotic popliteal artery aneurysms.

Patients and methods

28 patients with 48 popliteal artery aneurysms were treated as in-patients between 1982 and 1990. We found bilateral popliteal artery aneurysms in 19 (68%) patients whereas in 10 (36%) ones popliteal artery aneurysm coexisted with aneurysm elsewhere in the body. 36 (75%) of the popliteal artery aneurysms developed complications, specifically 15 (31%) developed peripheral arterio-arterial embolism, 16 (33%) had acute arterial thrombosis, 4 (8%) presented with non treatable ischemic damage of the affected extremity, 1 (2%) had ruptured and 2 (4%) had concomitant compression-caused venous thromboses. The severe complication of acute arterial occlusion resulted in amputation in 20% of the cases. Peripheral embolisms had caused obstruction of the outflow tract with persistence of incapacitating intermittent claudication even postoperatively. Severe ischemic complications occurred in cases of small aneurysms as well. In conclusion, all popliteal artery aneurysms regardless of their size must be treated promptly in order to avoid serious complications.

Clinical picture

The characteristic clinical and the diagnostic findings were as follows:

1. In all cases of non-thrombosed aneurysms, there was a striking palpable pulsating mass in the popliteal fossa, whereas in the thrombosed aneurysms there was a palpable non-pulsating mass in the area.
2. In cases of acute ischemia of a lower extremity along with a coexisting aneurysm in the ipsilateral popliteal fossa, the cause of the ischemia was also a popliteal artery aneurysm.
3. Aneurysms on both popliteal fossae were found in 19 (68%) patients. Like Brunner, we do observed significant differences between sides.

Diagnosis

The diagnosis was completed with the x-ray examinations. The simple radiogram showed in some cases the calcified aneurysmal border. Ultrasonography and computer tomography helped in establishing the diagnosis and determine the size of the popliteal aneurysm, in addition to investigate and localize further coexistent aneurysms elsewhere in the body. Furthermore, these examinations were helpful in the differential diagnosis regarding cystic formations or tumors. Unfortunately, these diagnostic modalities do not give sufficient information about the condition of the peripheral vessels distal to the aneurysm, which are however important for the surgical planning. The arteriography was almost in every case typical for the aneurysm, except for the cases with partial or total occlusion.

Surgical Method

In 34 surgeries a medial femoropopliteal access was chosen, while a dorsal one was chosen only in one surgery. The aneurysm (if small) was eliminated through proximal and distal ligation. Collaterals, if present, were ligated as well. Big aneurysms were clamped off at the proximal and distal end, were opened lengthwise and were evacuated from the thrombotic material. In order to avoid popliteal venous injuries, only a partly resection was performed, preserving the wall section adjacent to the vein. The re-establishment of the vascular continuity was effected in 21 cases with an autologous venous transplant of the contralateral great saphenous vein. In the remaining 14 cases, we used synthetic grafts, mostly PTFE. If the trifurcation was involved in the underlying disease or in the case of occlusion of the same, the distal anastomosis was usually performed without any difficulties, due to the general vascular dilation, in the central or distal part of the arteries of the lower leg.

In all cases with acute ischemia, a generous fasciotomy was performed following the completion of vascular continuity.

Discussion

Aneurysms of the popliteal artery are the most frequent ones among all peripheral aneurysms. They are mainly of atherosclerotic in origin and only 4% of the cases have different origin, such as: Marfan syndrome, syphilis, bacterial infection, Behçet-syndrome, trauma or entrapment syndrome of the popliteal artery. The medical condition usually becomes apparent in the 5^th-7^th decade of age and afflicts mainly men in a gender ratio of 30:1.

The most frequent severe complication of popliteal aneurysms is the acute thrombotic occlusion, which often has a dramatic course.

The timely diagnosis and treatment of the acute cases is decisive for the final result. Apart from the acute arterial occlusion, the popliteal aneurysm leads also to peripheral arterioerterial embolisms which can be asymptomatic.

We did not experience any amputation in the “a froid” operated cases, but we observed a persistence of the pre-existing intermittent claudication with invalidating consequences. The frequent permanent invalidity of patients operated upon in the complication stage, calls for timely surgery of all popliteal aneurysms, regardless of their size.

This paper was presented in «Aneurysma, Forum Angiochirurgicum», Innsbruck 4 – 6 October 1990

and has been published in: [ angio archv Bd. 20 (1991); 278-281 ]

The full article is free (.pdf) : Atherosclerotic aneurysm of the popliteal artery

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Abstract

The analgesic effects of both opiates and local anaesthetics when infused epidurally, have been studied in the past. In the present investigation the onset and duration of actions, as well as, any side effects of both Fentanyl and Bupivacaine on the cardiovascular, respiratory, and central nervous system have been studied following their epidural administration for pain relief in the immediate postoperative period in patients who had undergone an elective abdominal or orthopedic operation. The infusion dose of both drugs was based on our previous studies and experience as well.

Discussion

Epidurally injected opioids for postoperative pain relief have become very popular in recent years. They produce effective and long-lasting analgesia. This study has proved that Fentanyl 0,002 mg/Kg when administered epidurally produces rapid (within 5 minutes) and effective analgesia lasting >5 hours in the early postoperative period. Although severe respiratory depression occurred rarely after its administration, we believe that epidural infusion of Fentanyl should be restricted to patients in an intensive care unit or in a high care recovery room.

Epidurally infused Bupivacaine produces analgesia within 15 minutes which lasts >4 hours.

Δημοσίευση εργασίας

Η εργασία αυτή έχει ανακοινωθεί στο: 2nd Mediterranean Surgical Congress, Athens, 24th – 27th of June 1989.

Αρχείο εργασίας

Για το πλήρες κείμενο της εργασίας «Fentanyl and Bupivacaine Epidural Administration for …» πατήστε: Εδώ (.pdf αρχείο)

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

Εισαγωγή

Τα τροχαία και τα εργατικά ατυχήματα είναι σήμερα οι κύριες αιτίες πρόκλησης των σοβαρών κακώσεων του περινέου ως προς την έκταση και το βάθος τους, οι οποίες, σε υψηλό ποσοστό, προκαλούν το θάνατο του τραυματία. Η αιμορραγία, η σήψη και η οξεία νεφρική ανεπάρκεια είναι τα πλέον συχνά αίτια θανάτου.

Υλικό και Μέθοδοι

Στη Γενική Χειρουργική του νοσοκομείου Ατυχημάτων (Κ.Α.Τ.) αντιμετωπίσαμε τον τελευταίο χρόνο 5 περιστατικά βαρύτατων κακώσεων του περινέου με εκτεταμένα θλαστικά τραύματα και αποκολλήσεις μαλακών μορίων των γλουτών μέχρι και την οσφύ.

Όλα τα περιστατικά είχαν συντριπτικά κατάγματα ή εξαρθρήματα λεκάνης και το άμεσο πρόβλημα των τραυματιών ήταν η ακατάσχετη αιμορραγία.

Τα τρία περιστατικά ήταν τροχαία ατυχήματα και τα δύο εργατικά (σύνθλιψη).

Σε όλα υπήρχαν συνοδές κακώσεις της περιοχής, όπως ρήξη της υμενώδους ουρήθρας, ουροδόχου κύστης, ορθού, κόλπου, σφιγκτήρα. Επίσης, σε ένα περιστατικό είχαμε ρήξη του σπλήνα και της δεξιάς μηριαίας αρτηρίας. Σε ένα από τα περιστατικά το οποίο δεν είχε μεγάλη αιμορραγία, όταν προσήλθε στα ιατρεία, έγινε συρραφή του περινέου και παροχέτευση. Την επόμενη ημέρα παρουσίασε ακατάσχετη αιμορραγία και, όταν έγινε η διερεύνηση του τραύματος, διαπιστώθηκε πολύ μεγαλύτερης έκτασης κάκωση από ό,τι είχε αρχικά διαγνωστεί. Η αιμορραγία ήταν διάχυτη και η αιμόσταση κατορθώθηκε μόνο μετά από εφαρμογή επιπωματισμού.

Πρώτες σε σειρά συνοδών κακώσεων έρχονται οι ρήξεις ορθού και σφιγκτήρα, ακολουθούν οι ρήξεις ουρήθρας, ουροδόχου κύστης και κόλπου.

Σε τρείς περιπτώσεις είχαμε υποτροπή της αιμορραγίας και χρειάστηκε επανεπέμβαση και κοπιώδης αιμόσταση.

Συμπεράσματα

Βασική προϋπόθεση για την αντιμετώπιση αυτού του είδους των τραυμάτων είναι η σωστή εκτίμηση της έκτασης των ρήξεων καθώς και των συνοδών κακώσεων.

Ο ριζικός χειρουργικός καθαρισμός από νεκρώματα και ράκη ιστών και η ακριβής αιμόσταση είναι πρωταρχικής σημασίας για την αντιμετώπιση του περιστατικού με επιτυχία. Η αιμορραγία πολλές φορές είναι διάχυτη και μόνο με επιπωματισμό μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το τραύμα πρέπει να μένει ανοικτό και να γίνονται καθημερινές αλλαγές και πλύσεις. Η πρωκτοσκόπηση είναι επιβεβλημένη για να μη διαφύγει ρήξη ορθού, η οποία πρέπει να συρράπτεται αμέσως. Επίσης συνιστάται η συρραφή της ρήξης του σφιγκτήρα, διότι έχει καλύτερα αποτελέσματα . Η επίσχεση της αιμορραγίας είναι η δυσκολότερη φάση αντιμετώπισης της όλης κατάστασης. Η χρήση επιπωματισμού αποδείχθηκε η μόνη λύση αντιμετώπισης της αιμορραγίας στις περιπτώσεις που οι κλασσικοί τρόποι απέτυχαν, χωρίς όμως να θεωρείται ιδανική.

Summary

During the year 1985 we treated 5 cases suffering from traumatic severe perineal soft tissue ruptures, including urethra, urinary bladder, rectum, anal sphincters, vagina, major arterial and venous branches of the area. In addition, there were extended avulsions of soft tissues in the lumbar region and compound fractures of the pelvis and elsewhere in the body mainly the lower limbs. Three cases were due to road accidents and the other 2 were accidents at work. They all had severe compound fractures of pelvic bones, 3 of them had rupture of rectum, 3 had rupture of the anal canal whereas in a woman there was in addition a rupture of the vagina. The main problem in all cases was the massive and recurrent hemorrhage. Finally 2 patients died because of overwhelming sepsis and renal failure. Based on our experience as well as the published data from other papers, we wish to emphasize the high rate of mortality occurring in this type of injuries mainly due to the great difficulty in controlling the severe bleeding and the imminent severe sepsis.

Αρχείο Άρθρου

Για το πλήρες άρθρο «Τραυματικές αποκολλήσεις μαλακών μορίων οσφύος και ρήξεις περιναίου» πατήστε:  Εδώ  (.pdf αρχείο).

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Σύνοψη Άρθρου

Παρουσιάζονται τέσσερις περιπτώσεις ειλεού από χολολίθους, δύο στο Α΄ Χειρουργικό Τμήμα του Νοσοκομείου Ατυχημάτων «Απόστολος Παύλος» και δύο στο Ακαδημαϊκό Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου του Düsseldorf “Lukaskrankenhaus”.

Γίνεται σύντομη ανασκόπηση της παθοφυσιολογίας, των κλινικών εκδηλώσεων και της θεραπείας της εντερικής αποφράξεως του τύπου αυτού. Ιδιαίτερα σχετικά με τη θεραπεία πιστεύουμε ότι σε ηλικιωμένα άτομα κακής γενικής καταστάσεως, καθώς και σε νοσοκομεία που δεν διαθέτουν μονάδες εντατικής θεραπείας καλά εξοπλισμένες, θα πρέπει να περιορίζεται στην εντερολιθοτομή. Η χολοκυστεκτομή και αντιμετώπιση του χολοπεπτικού συριγγίου είναι φρόνιμο να γίνεται σε δεύτερο χρόνο μετά από κατάλληλη προετοιμασία του ασθενή. Η θεραπεία σε ένα χρόνο μπορεί να εφαρμοστεί μόνο στις περιπτώσεις όπου ο διεγχειρητικός κίνδυνος δεν είναι πολύ υψηλός.

Abstract

«Gallstone ileus. Treatment in one or two stage repair procedure»

We present 4 cases of gallstone ileus, two from the A’ Surgery Department of the Accident and Injured Persons Hospital “Apostolos Pavlos” and 2 from the Academic Hospital of the University of Dusseldorf “Lukaskrankenhaus”.

The pathophysiology, clinical signs and treatment of the intestinal obstruction of this type, are being reviewed shortly. Especially in regard to the therapy we believe that enterolithotomy alone is indicated in the old and debilitated patients as well as in those hospitals without intensive care units well equipped. It is wise that cholecystectomy and fistula repair should be performed in a second stage following suitable investigation and preparation of the patients. One stage repair procedure with immediate enterolithotomy, fistula repair and cholecystectomy should be reserved only for selected low-risk cases.

Δημοσίευση Άρθρου

Το πλήρες άρθρο έχει δημοσιευτεί στο: [ Ιατρικά Χρονικά, Τόμος ΙΑ, Τεύχος 10, Σελ. 847-852 ]

Αρχείο Άρθρου

Για το πλήρες άρθρο «Ειλεός από Χολολίθους – Θεραπεία σε 1 ή σε 2 Χρόνους» πατήστε: Εδώ (.pdf αρχείο).

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Εισαγωγή

Τα ανευρύσματα των περιφερικών αρτηριών εντοπίζονται, ως επί τω πλείστον, στις ιγνυακές αρτηρίες και είναι, κυρίως, αρτηριοσκληρωτικής αιτιολογίας. Τα ανευρύσματα της ιγνυακής αρτηρίας (ΑΙΑ) προκαλούν σοβαρές επιπλοκές και είναι η 2^η συνηθέστερη εντόπιση μετά τα ανευρύσματα της κοιλιακής αορτής.

Σε αντίθεση με το ανεύρυσμα της κοιλιακής αορτής, η κύρια επιπλοκή του οποίου είναι η ρήξη του, το ΑΙΑ προκαλεί είτε οξύ είτε χρόνιο σύνδρομο. Η νοσηρότητα του ΑΙΑ είναι υψηλή λόγω, συνήθως, της διάγνωσης και θεραπείας του σε φάση ήδη εγκαταστηθεισών επιπλοκών.

Στην παρούσα μελέτη παρουσιάζουμε ανάλυση των δικών μας περιστατικών ως προς τα αποτελέσματα των διαγνωστικών μεθόδων, τη χειρουργική θεραπεία και τις θεραπευτικές παρεμβάσεις τόσο στο οξύ όσο και στο χρόνιο στάδιο των ΑΙΑ.

Δημοσίευση του Άρθρου

This paper was presented in “Aneurysma, Forum Angiochirurgicum”, Innsbruck 4 – 6 October 1990

and has been published in: [ angio archv Bd. 20 (1991); 278-281 ]

Αρχείο Άρθρου

Για το πλήρες άρθρο “ Το αρτηριοσκληρωτικό ανεύρυσμα της ιγνυακής αρτηρίας ” πατήστε: Εδώ  (.pdf αρχείο)

Συντάχθηκε από:

Αναστάσιος Λιάτας, MD, F.I.C.A. – Διευθυντής Χειρουργός

A C Liatas, MD, F.I.C.A. – Consultant Surgeon

Athens  General  Hospital  » EVAGELISMOS «

1

2

Einleitung

Aneurysmen an peripheren Gefäßen sind am häufigsten an der arteria poplitea lokalisiert und sind hauptsächlich arteriosklerotischer Natur. Sie führen nach dem Bauchaorten- aneurysma am zweithäufigsten zu ernsthaften Komplikationen.

Patienten und Methode

28 Patienten mit 48 Poplitealaneurysmen wurden zwischen 1982-1990 stationär behandeIt. Wir fanden ein bilaterales Vorkommen bei 19 (68%) und eine extrapopliteale Koexistenz bei 10 (36%) der Patienten. 36 (75%) Aneurysmen waren durch folgende SymptomatoIogie kompliziert: 15 (31%) periphere arterioarterielle Embolie, 16 (33%) akute arterielle Thrombose, 4 (80%) nicht zu therapierender ischämischer Schaden, 1 (2%) Ruptur und 2 (4%) konkommitierende kompressionsbedingte Venenthrombosen. Die ernsthafte Komplikation des akuten Verschlußes führte in 20% der Fälle zur Amputation. Die periphere Embolien führten zur Beeinträchtigung der Ausflußbahn mit Persistenz einer invalidisierender claudicatio intermittens auch postoperativ. Die ischämische Komplikationen traten auch bei kleinen Aneurysmen auf. Zur Vermeidung der invalidisierenden Folgen, müssen die Poplitealaneurysmen rechtzeitig behandelt werden.

Therapie

Von den 28 Patienten wurden 19 (68%) mit 35 Aneurysmen (73%), operiert. Bei 4 (14%) anderen Patienten mit 4 (8%) Aneurysmen führte die langbestehende Ischämie zur primären Amputation. 5 (18%) Patienten mit 9 (19%) Aneurysmen wurden nicht operiert, (2 stimmten der Operation nicht zu, 1 Patient war nicht operabel und 2 Patienten kamen mit einer Ruptur der Aorta adominalis und starben im Anschluß an dieser Operation).

Ergebnisse

Von den 35 Eingriften an den Aneurysmen, endeten 6 (17%) mit der Amputation, im unmittelbaren postoperativen Verlauf. Alle 6 Fälle waren solche mit schwerer akuter Ischämie und verspäteter Diagnosestellung bzw. Revaskularisation. Die einzige Ruptur wurde mit Erfolg operiert. Erfolgreich waren ebenfalls die 18 Elektivoperationen. Bei allen Patienten mit präoperativer claudicatio inmittens, persistierte die Symptomatologie ebenfalls postoperativ. Während der Beobachtungszeit stellten wir 6 (21%) Bypassverschlüsse, bei Patienten mit primär erfolgreicher Revaskularisation. Die Folge war eine Verminderung der freien Gehstrecke. Eine Amputation war nicht notwendig.

Diskussion

Aneurysmen der Α. poplitea sind die häufigste aller peripheren Aneurysmen. Sie sind vorwiegend arteriosklerotischer Genese und nur in 4% Fälle anderer Ursache, wie: Marfan, Lues, bakterielle Infektion, Behcet-Syndrom, Trauma oder Entrapment-Syndrom der Α. poplitea.
Die häufigste schwerwiegende Komplikation von Poplitealaneurysmen ist der akute arterielle thrombotische Verschluß, welcher sehr oft einen dramatischen Verlauf hat.
Rechtzeitige Diagnose und Therapie in den akuten Fällen, ist für das endgülte Ergebnis maßgebend. Außer dem akυten arteriellen Verschluß, führt das Poplitealaneurysma zυ peripheren arterioarteriellen Embolien, welche, asymptomatisch sein können.
Die Häufigkeit der bleibenden Invalidität bei den Patienten die im Stadium der Komplikation operiert wurden, zwingen zur rechtzeitigen Operation aller Poplitealaneurysmen unabhängig von ihrer Größe.

This paper was presented in «Aneurysma, Forum Angiochirurgicum», Innsbruck 4 – 6 October 1990 and has been published in:

[ angio archv Bd. 20 (1991); 278-281 ]

The full article is free (.pdf) :  Das arteriosklerotische Aneurysma der Arteria Poplitea GE